Θεσσαλονίκη
29-03-14
Θεία Γιούλα,
Εύχομαι το γράμμα τούτο να σε βρίσκει γεμάτη δύναμη και αισιοδοξία σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Έμαθα και για το εγγονάκι. Εύχομαι να σας ζήσει και όλα στη ζωή του να του πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Ο θείος Παναγιώτης τι κάνει;
Ο λόγος που σου στέλνω αυτό το γράμμα είναι για να μοιραστώ μαζί σου μερικές πολύ σημαντικές σκέψεις. Όχι με ελαφρά καρδία, αλλά με όλο το σεβασμό που σου αξίζει και έπειτα από πολύωρη σκέψη. Δυστυχώς όμως, θα χρειαστεί να γράψω πολλά γεγονότα από τη ζωή μου και ίσως γίνω κουραστικός κάποια στιγμή, όμως στο τέλος εσύ θα κρίνεις αν τα όσα σου είπα σε εκφράζουν ή όχι. Το σίγουρο είναι ότι τα γράφω με πόνο και αγάπη, αλλά και κατανόηση προς εσένα και τη δοκιμασία που περνάς.
Γνωρίζω τον πόνο και την οδύνη που νιώθεις, ψυχική και σωματική. Ο φόβος για το αύριο, η μοναξιά (ποιος άραγε μπορεί να καταλάβει το μαρτύριό σου;), οι ναυτίες, οι εμετοί, οι καμένες φλέβες… Σε νιώθω θεία μου. Μην ξεχνάς ότι έκανα δύο φορές χημειοθεραπείες. Μάλιστα την δεύτερη φορά, οι θεραπείες κρατούσαν μία εβδομάδα συνεχόμενα, μέρα και νύχτα.
Θυμάμαι τότες τις ατελείωτες νύχτες όπου το κρεβάτι έμοιαζε να ανοίγει και να με ρίχνει στην άβυσσο της απελπισίας και της αβεβαιότητας. Τότε, μέσα στους αφόρητους πόνους και την μοναξιά, ήρθε στο μυαλό μου το αμείλικτο ερώτημα: Είμαι 15 χρονών και πιθανόν θα πεθάνω. Δεν θα φτάσω τα βαθιά γεράματα όπως ονειρευόμουν, να βλέπω τα εγγόνια μου να παίζουν στο κήπο. Αν πεθάνω αύριο, τότε ποιο το νόημα της ζωής; Ποιό το νόημα των 15 χρόνων επιβίωσης; Ομολογώ θεία ότι μέχρι τότε ήμουν ΑΘΕΟΣ και δεν είχα καμία πνευματική ανησυχία.
Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, ή όταν πεθάνω όλα θα χαθούν; Οι σκέψεις μου, οι ελπίδες μου, οι έρωτές μου, οι φόβοι μου, όλα θα θάβονταν στη γη και στη λήθη μαζί με το κορμί μου; Όμως όχι! Η εκδοχή της αθανασίας ήταν πολύ αφελής για μένα. Δεν την πίστεψα. .. Τότε απέμεινα να παλεύω για τη ζωή μηχανικά, χωρίς ελπίδα, Θεό, όνειρα, ηθικούς φραγμούς. Ζούσα και πάλευα μόνο με ένστικτο της επιβίωσης (όπως αφελώς νόμιζα).
Όταν με την βοήθεια του Θεού έγινα καλά, ανακήρυξα τον εαυτό μου Θεό! Αυτό που μόνος μου πέτυχα, ήταν άθλος. Δεν ζήτησα καμία βοήθεια από τους ‘’παπάδες και τους θεούς τους’’. Άρχισα να κάνω τα πάντα! Οι επιθυμίες μου ήταν για μένα νόμος Θεού. Έβλεπα τους άλλους σαν κατώτερα όντα που ζουν χωρίς να ξέρουν το νόημα της ζωής όπως εγώ. Παρ’ όλα αυτά, το αμείλικτο ερώτημα συνέχιζε να βασανίζει την ταλαιπωρημένη μου ύπαρξη: Αν πέθαινα, τότε θα χανόμουν; Μηδέν;
Έπειτα από ένα χρόνο περίπου (μετά την σωματική ίαση), ένα καινούριο κεφάλαιο άνοιξε στη ζωή μου. Η πρόνοια του Θεού είχε άλλα σχέδια για μένα. Η Αγία Τριάδα άρχισε σιγά- σιγά να μου φανερώνει ότι υπάρχει. Η ύπαρξή της; Γλυκιά και γεμάτη αγάπη, με απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη ελευθερία. Το ένα θαύμα ακολουθούσε το άλλο∙ κάποια τα είδα και με άλλους ανθρώπους δίπλα μου. Τότε σκέφτηκα: υπάρχει Θεός! Μου φανερώθηκε. Δεν γίνεται να μην τον πιστέψω. Και τον πίστεψα.
Τι απαντούσε όμως ο Χριστός στο ερώτημά μου; Ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, δεν θα χαθείς. Όμως ανάλογα με τη ζωή μου θα κέρδιζα τον Παράδεισο ή την Κόλαση. Ναι υπάρχει μετά θάνατον ζωή, πλέον το παραδέχονται και οι επιστήμονες. Όσοι γύρισαν από τον θάνατο, είπαν ότι έζησαν μία άλλη, πνευματική πραγματικότητα. Το σώμα τους κείτονταν νεκρό για ώρες, ενώ η ψυχή τους ζούσε. Όταν επέστρεφαν στην παρούσα ζωή, συνήθως μετά από ηλεκτροσόκ, ένιωθαν απέραντη θλίψη , ενώ μάλιστα περιέγραφαν γεγονότα που δεν θα μπορούσαν ‘’λογικά’’ να ξέρουν, όπως τι συνέβη έξω από το δωμάτιό τους κτλ.
Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, το ομολογεί ο μπαμπάς της Εύης, η γιαγιά Όλγα που είδε ολοζώντανη την νεκρή της εγγονή να κρατάει το Θείο Ευαγγέλιο. Το μαρτυρεί και ο Απόστολος Παύλος όταν λέει πως αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, η πίστη μας είναι μάταιη και ήμαστε οι ελεεινότεροι όλων των ανθρώπων (Κορινθ. Α’, στχ. 12 κ.ε.).
Με αυτό το δεδομένο θεία μου, πρέπει να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι. Να γεμίσουμε αισιοδοξία για τις παρούσες θλίψεις που περνάμε. Ο γέροντας Παίσιος έλεγε ότι από όταν ήρθε ο καρκίνος, γέμισε ο Παράδεισος. Όμως για να πάμε επιτυχώς στον Παράδεισο, όποτε ο Θεός θελήσει να πεθάνουμε, πρέπει να φύγουμε κατάλληλα προετοιμασμένοι, όπως όταν φεύγουμε ταξίδι από την μία χώρα στην άλλη. Θέλουμε διαβατήριο κτλ.
Ποιο είναι όμως το διαβατήριό μας για την άλλη ζωή, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Χριστού; Είναι η μετά πίστεως μετάληψη της Θείας Κοινωνίας. Όποιος δεν τρώει το σώμα και το αίμα μου, δεν έχει αιώνια ζωή, μας είπε. Η Αγία μας Εκκλησίας διδάσκει ότι ο δρόμος προς τον Παράδεισο είναι ο εξής και ισχύει για όλους ανεξαιρέτως: Μετάνοια, Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία. Πρέπει πρώτα να μετανιώσω για ότι με βαραίνει, να το εξομολογηθώ σε Ιερέα για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μου και μετά να κοινωνήσω.
Θεία, την πρώτη φορά που κοινώνησα είχα 40 πυρετό. Έγινα αμέσως καλά. Κοινωνώντας και ζητώντας το έλεος του Θεού, είμαι σίγουρος ότι και πολλά έτη θα ζήσεις και την αιώνια χαρά θα κερδίσεις. Ο Χριστός ελεεί τον μετανοούντα ακόμα και την τελευταία στιγμή, όπως έκανε με το ληστή. Αν δεν ακούσεις την εκ βάθους καρδίας και πλήρους αγάπης συμβουλή μου, και χίλια χρόνια να ζήσεις, η πορεία της ψυχής σου μετά θάνατον θα είναι αμφίβολη…
Γέμισε χαρά θεία μου και μη φοβάσαι. Η ασθένεια, και ειδικά ο καρκίνος, είναι θείο δώρο. Εξομολογήσου, κοινώνησε και ζήσε από την παρούσα ζωή τη γλυκύτητα του Παραδείσου και την αγάπη του καλού Θεού. Αμήν.
Με αγάπη
Παναγιώτης
Σ.σ. Τα γεγονότα και τα πρόσωπα είναι αληθινά. Η θεία Γιούλα κοιμήθηκε χωρίς ποτέ να προλλάβει να λάβει αυτό το γράμμα. Αυτός είναι και ο λόγος δημοσίευσής του, εις αιώνιον μνημόσυνον της ψυχής της.
Δημοσίευση σχολίου